یش از آنکه دیالکتیک نظر و عمل به بحثی دامنه دار در تاریخ فلسفه بدل شود، ارسطو سه فعالیت بنیادین انسانی را متصور شده بود که عبارت بودند از تئوری (اندیشیدن)، پوئزیس(ساختن) و پراکسیس (انجام دادن). به عبارتی او علاوه بر تفکیک تئوری، میان دو نوع از عمل نیز تمایز قایل شده و متناظر با این سه عرصه، سه نوع دانش را تعریف کرده بود: دانش نظری که غایت آن حقیقت است، دانش پوئتیک که غایت آن آفرینش و تولید است، و دانش پراتیک که غایت آن کردار یا کنش انسانیست. سپس ارسطو دانش مشتق شده از پراکسیس را به اخلاق، اقتصاد و سیاست تقسیم کرد. بعدها عمدتاً تحت تاثیر گرایشات مختلف فلسفی شاهد انتخاب و کاربست یکی از این دو مفهوم در معنای کلی عمل و قرارگیری آن در برابر تئوری هستیم. ما سعی داریم با بهره‌گیری از این دیدگاه فلسفی عام به تدقیق جایگاه دانش طراحی در راستای تدوین رویکرد خود به دیزاین بپردازیم.

ما باور داریم که فعل طراحی (دیزاین)، از آنجا که از یک سو ریشه درخلاقیت و آفرینش داشته و از سوی دیگر با واقعیت مادی عجین است، به صورتی تقلیل ناپذیر با هر دو دریافت پیش گفته از مفهوم عمل آمیخته است. با این مقدمه می‌توان گفت پراتیکـــ PRATIC نامی برساخته از ترکیب practical (در معنای آروینی و وابسته به عمل سوژه) و poetic (در معنای بوطیقا و وابسته به صناعت ابژه) است که آوای آن در زبان فارسی، بر معنای عام و کلی کردار دلالت دارد.